YETİMİ HİMÂYE ETMENİN MÜKÂFATI - 27 HAZİRAN 2024 - MEVLANA TAKVİMİ

Mevlana Takvimi

Ashâb-ı Kirâm (r.a.e.)’den Mürre el-Fihrî (r.a.)’den rivâyet edildiğine göre, Nebiyy-i Ekrem (s.a.v.) şöyle buyurdu: “Ben ve yetimi himâye eden kimse, şu iki parmağın birbirine yakınlığı gibi cennette yan yana olacağız.” Tâbiînden Ebû Bekir ibni Hafs (r.a.)’den rivâyet edildiğine göre, Abdullah ibni Ömer (r.a.), sofrasında bir yetim olmadan yemek yemezdi. Tâbiîn âlimi Hasan-ı Basrî (r.a.) şöyle demiştir: “Bir yetim, Abdullah ibni Ömer (r.a.) yemek yerken hep sofrasında bulunurdu. Bir gün kendisine yemek getirmelerini, yetimi de çağırmalarını söyledi, fakat onu bulamadılar. Yetim, İbni Ömer (r.a.) yemeğini yiyip bitirdikten sonra geldi. İbni Ömer (r.a.) ona da yemek getirmelerini söyledi, fakat evde yemek kalmamıştı. Bunun üzerine ona kavut ile bal getirdiler. Abdullah ibni Ömer (r.a.)o yetime: “Haydi başla, vallahi aldanmış sayılmazsın.” dedi. Hasan-ı Basrî (r.a.) bu olayı anlattıktan sonra: “Vallahi İbni Ömer de aldanmamıştır” dedi. Peygamber (s.a.v.) Efendimiz yetimlere, özellikle de hem anasını hem babasını kaybeden yavrulara sahip çıkmamızı istiyor. Onları bağrımıza basmamızı tavsiye ediyor. Ve kendisinin, yetim hâmisi merhametli kimselerle cennette yan yana bulunacağını müjdeliyor. Yetimi himâye etmek, onu yedirip içirmek, malını koruyup gözetmek, güzel bir eğitim almasını sağlamak demektir. Yetime sahip çıkanlar, âhirette Peygamber (s.a.v.) Efendimiz’e komşu olacaklardır. İslâm büyükleri, evlerinde yetimleri barındırır, onları incitmemeye çalışırlardı. Abdullah ibni Ömer (r.a.) Peygamber (s.a.v.) Efendimiz gibi yaşamaya çalışır, onun gibi yetimleri koruyup kollar, himâye ettiği yetimle beraber yemek yerdi. Yemek yendikten sonra gelen yetime kahvaltılık gibi bir şey verildi. İbni Ömer (r.a.) onun gönlünü almak için, yemeği kaçırmış olsa bile, yemekten geri kalmayacak güzel şeyler yediğini söyledi. Olayı anlatan Hasan-ı Basrî (r.a.) hazretleri yetime ikrâm etmek sûretiyle İbni Ömer (r.a.)’in de kârlı, kazançlı çıktığını ifâde etti. (İmâm Buhârî, Edebü’l-Müfred, c.1, s.175-177