"Niets dat zegt" van Patricia de Martelaere (door Lotte Lola Vermeer)

Alles van waarde is weerloos

NIETS DAT ZEGT Zeg iets, zeggen ze nadien allemaal. Mij had hij gevraagd wat wil je dat ik zeg dat het niet echt de sterren zijn maar licht dat er nog langer over doet tot hier tot waar wij staan dat het niet echt staan is waar wij stonden maar wankelen rond om de zon dat het niet echt jij is en niet ik, niet wij maar even wachten op verdwijnen of dat ik echt van je hou. Wij van elkaar - we weten het - als uiteinden, maar ook als bomen van elkaar, waartussen niets, wat onkruid, niets. We weten het van horen luisteren: hoe alles luistert, de regen naar het gras, als van elkaar een vermoeden, dat het was. Hoe de bomen, buiten adem, wij, onbuigzaam, en het onkruid, en alles uiteindelijk luistert. Al is er nooit iets dat zegt.