Μπορεί η γυναικεία ματιά στην τέχνη να καταργήσει το ανδρικό angle που επικρατεί;

Η Στέγη στη Lifo

Το γυναικείο σώμα ως αναπαράσταση στην τέχνη και τη μαζική κουλτούρα τα τελευταία χρόνια «λογοδοτεί» για το ανδρικό angle από το οποίο κατ’ εξοχήν απεικονίστηκε. Πώς αλλάζει αυτό και πώς η «γυναικεία ματιά» μπορεί να καταργήσει συνήθειες δεκαετιών στον τρόπο με τον οποίο κοιτάζουμε και αντιμετωπίζουμε το γυναικείο σώμα ως πηγή έμπνευσης;

Από καταβολής τέχνης, κινηματογράφου και διαφήμισης, το γυναικείο σώμα ήταν το μεγάλο δέλεαρ, η απόλυτη παγίδα να αιχμαλωτιστεί το ανθρώπινο βλέμμα, ο Μέγας Πωλητής του όποιου προϊόντος – είτε μιλούσαμε για αυτοκίνητα είτε για κρέμες χεριών, το ίδιο έκανε.

Όμως, γιατί; Γιατί πάντα το male gaze, η ανδρική ματιά στη ζωγραφική, στη γλυπτική, στο σινεμά ή στα διαφημιστικά σποτ υπαγόρευε πώς πρέπει να είναι το γυναικείο σώμα; Πολλές φορές αυτή η ηδονοβλεπτική, κάποτε απολύτως πορνογραφική αναπαράστασή του, έγινε αφορμή για καλλιτεχνικές εντάσεις ή αιτία να βαφτιστούν αμφιλεγόμενοι κάποιοι καλλιτέχνες και να βρεθούν στο πυρ το εξώτερον.

Ποτέ, όμως, όσο σήμερα και ειδικά σ’ αυτό που ονομάζουμε ποπ κουλτούρα δεν επιχειρήθηκε τέτοιας έκτασης προσπάθεια αποκατάστασης, τέτοιος πυρετός να δούμε πλέον την τέχνη, τις ταινίες, τις διαφημίσεις και μέσα από τη γυναικεία ματιά.

Η δημοσιογράφος, θεωρητικός και επιμελήτρια Ηλιάνα Φωκιανάκη, ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μπαμπίλης και η δραματουργός Γεωργία Κανελλοπούλου σε μία βαθιά και κάποτε συγκινητική συζήτηση με τη Χριστίνα Γαλανοπούλου για την εκπροσώπηση και την αναπαράσταση του γυναικείου σώματος στην Τέχνη και την ποπ κουλτούρα, στο 4ο επεισόδιο της σειράς podcasts «Για μια γεωγραφία του γυναικείου σώματος» σε συνεργασία με την Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.